معامله

قانون 3-6-3 چیست؟

قاعده 3-6-3 اصطلاحی عامیانه است که به یک رویه غیررسمی در صنعت بانکداری در دهه های 1950، 1960 و 1970 اشاره دارد که نتیجه شرایط غیررقابتی و ساده در صنعت بود.

قانون 3-6-3 توضیح می دهد که چگونه بانکداران ظاهراً 3٪ سود به حساب سپرده گذاران خود می دهند، به سپرده گذاران پول با سود 6٪ قرض می دهند و سپس تا ساعت 3 بعد از ظهر گلف بازی می کنند. در دهه‌های 1950، 1960 و 1970، بخش بزرگی از تجارت یک بانک با نرخ بهره بالاتر از آنچه به سپرده‌گذارانش می‌پرداخت وام می‌داد (در نتیجه مقررات سخت‌تر در این دوره زمانی).
بیشتر بدانید:
چگونه یک روال معاملاتی ایجاد کنید که به شما امکان می دهد به پتانسیل کامل خود به عنوان یک معامله گر دست پیدا کنید
نکته های کلیدی

    قانون 3-6-3 اصطلاحی عامیانه است که به یک رویه غیر رسمی در صنعت بانکداری به ویژه در دهه های 1950، 1960 و 1970 اشاره دارد که نتیجه شرایط غیررقابتی و ساده در صنعت بود.
    قانون 3-6-3 توضیح می دهد که چگونه بانکداران ظاهراً 3٪ سود به حساب سپرده گذاران خود می دهند، به سپرده گذاران پول با سود 6٪ قرض می دهند و سپس تا ساعت 3 بعد از ظهر گلف بازی می کنند.
    پس از رکود بزرگ، دولت مقررات بانکی سخت تری را اجرا کرد که رقابت بانک ها با یکدیگر را دشوارتر کرد و دامنه خدماتی را که می توانستند به مشتریان ارائه کنند محدود می کرد. به طور کلی، صنعت بانکداری راکد شد.

درک قانون 3-6-3

پس از رکود بزرگ، دولت مقررات بانکی سخت گیرانه تری را اجرا کرد. این تا حدی به دلیل مشکلاتی بود - یعنی فساد و فقدان مقررات - که صنعت بانکداری با آن مواجه شد و منجر به رکود اقتصادی شد که رکود بزرگ را تسریع کرد. یکی از نتایج این مقررات این است که نرخ‌هایی را که بانک‌ها می‌توانستند وام بدهند و پول وام بگیرند، کنترل می‌کرد. این امر رقابت بانک ها با یکدیگر را دشوار می کرد و دامنه خدماتی را که می توانستند به مشتریان ارائه کنند محدود می کرد. در کل صنعت بانکداری راکدتر شد.

با کاهش مقررات بانکی و پذیرش گسترده فناوری اطلاعات در دهه‌های پس از دهه 1970، بانک‌ها اکنون به شیوه‌ای بسیار رقابتی‌تر و پیچیده‌تر عمل می‌کنند. به عنوان مثال، بانک ها ممکن است اکنون طیف وسیع تری از خدمات، از جمله خدمات بانکداری خرده فروشی و تجاری، مدیریت سرمایه گذاری و مدیریت ثروت را ارائه دهند.

برای بانک هایی که خدمات بانکداری خرده فروشی ارائه می کنند، مشتریان فردی اغلب از شعب محلی بانک های تجاری بسیار بزرگتر استفاده می کنند. بانک‌های خرده‌فروشی عموماً حساب‌های پس‌انداز و جاری، وام مسکن، وام‌های شخصی، کارت‌های بدهی/اعتباری و گواهی سپرده (CD) را به مشتریان خود ارائه می‌کنند. در بانکداری خرده فروشی، تمرکز بر مصرف کننده منفرد است (در مقابل هر مشتری بزرگتر، مانند وقف).

بانک هایی که مدیریت سرمایه گذاری را برای مشتریان خود فراهم می کنند، معمولاً سرمایه گذاری های جمعی (مانند صندوق های بازنشستگی) و همچنین نظارت بر دارایی های مشتریان فردی را مدیریت می کنند. بانک‌هایی که با دارایی‌های جمعی کار می‌کنند نیز ممکن است طیف گسترده‌ای از محصولات سنتی و جایگزین را ارائه دهند که ممکن است در دسترس سرمایه‌گذاران خرد متوسط ​​نباشد، مانند فرصت‌های عرضه اولیه سهام و صندوق‌های تامینی.

برای بانک‌هایی که خدمات مدیریت ثروت ارائه می‌دهند، ممکن است به افراد دارای ارزش خالص بالا و دارای ارزش خالص فوق‌العاده پاسخ دهند. مشاوران مالی در این بانک‌ها معمولاً با مشتریان کار می‌کنند تا راه‌حل‌های مالی متناسب با نیازهای آنها را ایجاد کنند. مشاوران مالی همچنین ممکن است خدمات تخصصی مانند مدیریت سرمایه گذاری، تهیه مالیات بر درآمد و برنامه ریزی املاک را ارائه دهند. هدف اکثر مشاوران مالی دستیابی به عنوان تحلیلگر مالی خبره (CFA) است که شایستگی و یکپارچگی آنها را در زمینه مدیریت سرمایه گذاری می سنجد.
برای مراجعه به منبع قانون 3-6-3 روی لینک زیر کلیک کنید:
https://www.investopedia.com/terms/1/3_6_3_rule.asp